Het verhaal van Fred Hoogeveen

“Als ik niet zo fit was geweest, had ik het nooit gered”

Fred Hoogeveen (72) was altijd een echte sportman. Hij leefde gezond en leidde een actief bestaan. Tot een ongeluk zijn leven volledig op zijn kop zette. Nu is hij vanaf zijn borst verlamd. Toch haalt hij nog steeds elke dag het maximale uit zijn leven.

“Ik hield van hardlopen en dan vooral van lange afstanden. Voor 10 kilometer kwam ik mijn bed niet uit. Mijn vrouw en ik maakten ook veel actieve reizen. Strandliggers zijn we nooit geweest, wij zochten het avontuur in Vietnam, Sri Lanka, Indonesië. Dertien jaar geleden gingen we naar Zuid-Amerika voor een rondreis door Ecuador. Ook die reis was helemaal gericht op activiteiten: we zouden gaan paardrijden, raften en abseilen. Wij waren echte doe-mensen.”

‘Ik voelde niks’

Op de derde dag van hun vakantie beklimmen Fred en zijn vrouw met hun reisgezelschap de vulkaan Cotopaxi. Ze wandelen langs de kraterrand op 5300 meter hoogte, in een dik pak sneeuw. Na een warme cacao in een berghutje staat de afdeling per mountainbike op het programma. Fred: “Achteraf gezien had ik dat fietsje nooit moeten accepteren. De mensen daar zijn veel kleiner en ik kwam met mijn knieën tegen het stuur aan. Maar ja, je gaat toch.”
Tijdens de afdaling gaat het mis: het voorwiel slaat dubbel en Fred wordt gelanceerd. Hij komt ongelukkig terecht op zijn rug. Een scherpe steen verbrijzelt een wervel in zijn wervelkolom en daardoor worden ook de zenuwbanen doorgesneden.
“Het prikkelde een beetje, dat was alles. Een van de andere mountainbikers gaf me een hand en zei: kom, we gaan verder. Maar ik kon niet. Ik voelde niks. Dan weet je: dit is helemaal fout.”

Revalideren

De ambulance heeft er anderhalf uur voor nodig om Fred te vinden op de berg. Daarna volgt een lange rit naar de hoofdstad Quito. Daar wordt geconstateerd dat Fred vanaf de borst verlamd is. “Je hoopt eerst nog dat het omkeerbaar is, maar dat bleek al heel snel niet het geval. Ik heb daar een maand in het ziekenhuis gelegen, want ik kreeg er nog twee complicaties bij: eerst een klaplong, daarna een longembolie. Toen ik uiteindelijk teruggevlogen kon worden naar Nederland ben ik naar de Sint Maartenskliniek in Nijmegen gebracht. Daar heb ik meer dan een half jaar gerevalideerd.”

Handbike

De revalidatie is een lange weg, maar Fred laat zich niet klein krijgen. Hij regelt zelf de nodige aanpassingen in zijn huis. Dankzij een lift kan hij boven slapen en ook in de keuken kan hij zelfstandig alles doen. Fred pakt ook het sporten weer op: hij maakt minimaal drie keer per week een tocht met een speciaal op maat gemaakte handbike. “Soms zijn het korte tochtjes, maar ook 60, 70 kilometer is geen probleem. Dan gaat er wel altijd een maatje mee, want ik kan niet even opstaan als ik een lekke band heb. En ik tref nog elke week de jongens van mijn oude hardloopgroep. Zij gaan lopen, ik fietsen en daarna drinken we samen koffie.”

Veilig gevoel

Omdat Fred graag controle wil houden over zijn gezondheid en zijn leven, omarmt hij met enthousiasme de oplossing van viQtor. “Ik draag hem nu enkele weken en dat bevalt super. Ik heb nog maar 30% longinhoud en omdat mijn middenrif niet meer samentrekt kan ik niet hoesten. Als er iets verkeerd schiet, krijg ik het letterlijk Spaans benauwd. Het is duidelijk dat ik niet zal sterven aan ouderdom, maar waarschijnlijk aan een longontsteking. Je wilt die longen dus extra in de gaten houden.”
viQtor meet 24/7 de vitale waarden van Fred. Door het door monitoren van zijn zuurstofsaturatie kan het medisch servicecentrum verslechtering detecteren en ingrijpen als dat nodig is. Daarnaast is ook de hulpknop van viQtor van grote waarde voor Fred: “Ik ben heel veel op pad. Dat je buitenshuis een alarmering hebt met GPS-detectie, dat is een veilig gevoel. Als je even niet oplet raak je zo van de weg af. Ik ben al een paar keer met de handbike gevallen, dan lig je op de zijkant en kun je geen kant op. Als er dan geen buddy mee is, kan ik tenminste hulp inroepen.”

Levensverzekering

Inmiddels is het dertien jaar geleden dat het ongeluk zijn leven zo ingrijpend veranderde. Fred zelf is echter niet veranderd. Sterker nog: het ongeluk heeft hem alleen maar gemotiveerd om zo gezond en zo actief mogelijk te leven: “Als ik niet zo fit was geweest, had ik het nooit gered. In de Sint-Maartenskliniek zeiden ze: een goede conditie is een levensverzekering. Dat geldt voor iedereen, maar voor mij helemaal. Ik ben nog steeds zo sportief als ik vroeger was. En ik sta positief in het leven, ik ben zeker niet zielig. Ik heb geen enkele beperking, het enige wat ik niet kan is lopen. Als je kijkt vanwaar ik gekomen ben en wat ik nu kan, dat is waanzin.”